Тивко напуштање: симптом на замор или на погрешен менаџмент?

Во последните години сè почесто слушаме за феноменот тивко напуштање – ситуација во која вработениот физички останува на своето работно место, но ментално и емоционално се исклучува. Тој ги извршува само основните обврски, без дополнителен ангажман, иницијатива или ентузијазам.

Но, зошто доаѓа до ова? Дали причината лежи во заморот на вработените, или во нешто подлабоко – начинот на кој се водат тимовите и организациите?

Од една страна, заморот е реален проблем. Брзиот ритам на работа, постојаната достапност и недостигот од јасни граници меѓу приватниот и професионалниот живот создаваат хроничен стрес и исцрпеност. Кога енергијата ќе се потроши, луѓето природно се повлекуваат – не физички, туку ментално.

Од друга страна, погрешниот менаџмент може да биде уште подлабока причина. Недоволна комуникација, недостиг на признание, нереални очекувања и нејасни цели се чести фактори кои создаваат чувство на отуѓеност и демотивација. Кога вработените не чувствуваат дека нивниот труд е ценет, тие не заминуваат веднаш – прво тивко се исклучуваат.

Решението?

Лидерите треба да препознаат дека тивкото напуштање е аларм, не проблем сам по себе. Тоа е сигнал дека нешто во културата, процесите или лидерството бара внимание. Отворената комуникација, поддршката и градењето доверба можат да го спречат ова „тивко повлекување“ пред да стане отворено заминување.